De Hellehond van Mons
Een bijzonder merkwaardig artikel in de krant Evening News uit - of all places! - Ada, Oklahoma, verschenen op 11 augustus 1919, over "De Hellehond van Mons". Gebruik het vergrootglas om de tekst te vergroten:
Lees hier een volledig artikel over de Hellehond van Mons (Engelstalig):
http://socyberty.com/military/the-hell-hound-of-no-mans-land/
Uit Evening News (Ada,
Oklahoma – 11 augustus 1919)
Een bizarre legende van het Niemandsland, het gruwelijke
relaas van ‘de Hond van Mons’, is volgens een teruggekeerde Canadese veteraan
F.J. Newhouse door heel Europa erkend als een feit, en geen fictie. Vier jaar
lang lachten sceptische burgers met het soldatenverhaal van een sluipende,
reusachtige hond die tussen de lijken en de granaattrechters van het
Niemandsland dwaalt en Britse soldaten de dood in trekt. Een verschijning
opgeroepen door geesten die gek geworden zijn van angst, zei men. Maar voor de
soldaten was het realiteit en een van de meest gevreesde zaken van de
wereldoorlog.
‘De dood van dokter Gottlieb Hochmuller tijdens de recente
Spartacus rellen in Berlijn,’ zei kapitein Newhouse, ‘heeft feiten aan het
licht gebracht met betrekking tot de duivelse aanwending van de bekwaamheid van
deze Duitse wetenschapper, die Europa verbijsterden. Want de Hond van Mons was
geen ongeluk, geen fantoom of hallucinatie; het was het weloverwogen resultaat
van een van de vreemdste en meest weerzinwekkende wetenschappelijke
experimenten die de wereld ooit gekend heeft.
Tandafdrukken in de keel
Wat was de Hond van Mons? Volgens de soldaten startte het
verhaal gedurende de verschrikkelijke dagen van de verdediging van Mons. In de
nacht van 14 november 1914 waren
kapitein Yeskes en vier man van de Londen Fusiliers op patrouille in
Niemandsland. Het laatste dat van hen gezien werd terwijl zij nog in leven waren,
was toen ze zich in de duisternis begaven tussen de linies. Verscheidene dagen
later werden hun dode lichamen gevonden – het leek erop of ze op de grond waren
getrokken – met tandafdrukken in hun keel.
Enkele nachten later werd een bizar, bloedstollend gehuil
gehoord in de duisternis voor de Britse loopgraven. Het was het gehuil van de
Hond van Mons. Vanaf dat ogenblik groeide deze spookhond uit tot een
verschrikking voor de mannen die met de glimlach de dood door een kogel
trotseerden. Het was de
oude angst voor het onbekende.
Een
gehuil gehoord
Patrouille na patrouille trok gedurende twee
jaren van oorlogvoeren het Niemandsland in, om dagen later gevonden te worden
met de veelzeggende afdrukken in de keel. Het ijzingwekkende gehuil bleef
weerklinken in het Niemandsland. Verscheidene keren verklaarden wachtposten dat
zij een magere, grijze spookverschijning in de vorm van een gigantische
hond, voorbij het prikkeldraad zagen
flitsen, in stilte. Maar de burgers van Europa twijfelden aan het verhaal.
Toen, twee jaar later, terwijl vele dappere
mannen het leven verloren vanwege alleen die tandafdrukken in de keel, verdween
de Hond van Mons. Vanaf dat moment boekten de Duitsers geen enkel belangrijk
succes meer.
‘En nu,’ zegt kapitein Newhouse, ‘werden er
geheime documenten in beslag genomen in de residentie van wijlen dokter
Hochmuller, die bewijzen dat de Hond van Mons een afschuwelijke levende
realiteit was, een hond met het brein van een menselijke krankzinnige.
De Hond had
een menselijk brein
Kapitein Newhouse zei dat de documenten dat deze
hond het enige succesvolle resultaat was van een reeks experimenten waardoor dokter
Hochmuller een eind aan de oorlog hoopte te maken, in het voordeel van
Duitsland. De geleerde was de afdelingen van Duitse ziekenhuizen langs
getrokken tot hij een man vond die gek geworden was als gevolg van zijn
waanzinnige haat voor Engeland.
Met de goedkeuring van de Duitse regering
opereerde Hochmuller hem en nam zijn brein weg, in het bijzonder de delen die
gedomineerd worden door haat en razernij. Tegelijkertijd werd er een
gelijkaardige operatie uitgevoerd op een gigantische Siberische wolfshond. Het
brein werd weggenomen en vervangen door het brein van de waanzinnige. Dankzij
een zorgvuldige verpleging overleefde de hond het. De man werd het toegestaan
te sterven.
De hond werd snel sterker en nadat zijn razernij
uitgebreid was getraind, werd hij naar de eerste linies gebracht en losgelaten in
het Niemandsland. Daar werd hij gedurende twee jaar de verschrikking van
voorposten en patrouilles.
Reacties